نام: جان هاورینن (Janne Haverinen) محل تولد: فنلاند تحصیلات: دکترای مهندسی برق نام ایده: IndoorAtlas وبسایت: indooratlas.com
پدرش مهندس برق یک شرکت معدنی بود که هر از گاهی به معادن سرکشی می کرد. جان چون از بچگی کنجکاو بود در بیشتر بازدید ها با پدر همراه می شد و به داخل معدن می رفت. در بازدید هایی که از معدن های مختلف می کرد یک چیز بیش از همه نظرش را جلب می کرد؛ دستگاه فلزیاب. فکر می کرد اگر یکی از آن فلزیاب ها را داشت، می توانست گنج پیدا کند، درست مثل کارتون هایی که تماشا کرده بود.
سال ها از آن دوران گذشت و جان خودش یک مهندس برق شد، اما هنوز دستگاه فلزیابی که رویای کودکی اش بود در گوشه ذهنش وجود داشت. یک روز تصمیم گرفت برای تفریح هم که شده در مورد فلزیاب تحقیق کند و از لحاظ علمی با طرز کار آن آشنا شود. آن تحقیق تفننی چند ساعته به خرید فلزیاب و کار روی آن به مدت دو سال منجر شد. گرچه دیگر نمی خواست گنج پیدا کند اما آنقدر طرز کار این دستگاه برایش جالب بود که آن را به مکان های مختلف می برد تا نتایج به دست آمده را مقایسه کند. پس از گذشت مدتی از اکتشاف های عجیب و غریبش سرانجام متوجه شد اسکلت فلزی هر ساختمان باعث ایجاد یک اثر مغناطیسی منحصر بفرد در آن محیط می شود که اثرش روی دستگاه های دریافت کننده این جریان محسوس است و در هر ساختمان متفاوت است.
تولد ایده
پس از این اتفاق جان دائم فکر می کرد چه استفاده ای می توان از این اثر مغناطیسی کرد، به پاسخی نرسید تا این که یک روز به فروشگاهی بزرگ برای خرید رفت. آن فروشگاه آن قدر بزرگ بود که جان سر به هوا خیلی زود در آن گم شد. طبق عادت تلفن همراهش را از جیبش در آورد تا موقعیتش را روی نقشه ببیند و مسیر را پیدا کند، غافل از این که نه جی.پی.اس زیر سقف کار می کند و نه نقشه ای از درون ساختمان وجود دارد. در همان زمان فکری به ذهنش رسید که پیدا کردن راه را فراموش کرد و خود را به دلیل بی توجهی به یک مساله پیش پا افتاده سرزنش کرد. به این فکر می کرد که سال هاست نقشه خیابان ها در دسترس همه مردم است ولی تا به حال نقشه ای از درون ساختمان ها و محیط های بسته تهیه نشده تا به کمک آن مسیریابی کرد و مانند او در فروشگاه بزرگ گم نشد. او ایده اش را یافته بود؛ نقشه درون ساختمان ها را بکشد و در دسترس همه قرار دهد. با توجه به کاری که می خواست بکند نام ایده اش را هم IndoorAtlas گذاشت.
چالش ها
شاید اگر استقبال گرمی از ایده اش نمی شد نمی توانست هیچ گاه موفق شود؛ نقشه محیط مسقف آنقدر جذاب بود که هر کسی داوطلب می شد به جان کمک کند، اما سدی بلند در پیش رویش وجود داشت. نقشه های محیط باز توسط ماهواره و انواع و اقسام وسایل پرنده به سرعت گرفته می شود و انجام عملیات آن هزینه و دردسری برای ساکنان یک منطقه ندارد. در اختیار داشتن نقشه یک ساختمان روی نمایشگر تلفن همراه جذاب است، اما نقشه برداری آن به آسانی محیط باز نیست ضمن این که اگر بر فرض نقشه های درون ساختمانی رسم شود نمی توان مکان یابی و مسیریابی را با آن انجام داد زیرا استفاده از سیگنال های جی.پی.اس در زیر سقف معنایی ندارد. جان به فکر استفاده از شبکه وای فای و مکان یابی به کمک اینترنت افتاد، اما باز هم اجرای آن ممکن نبود زیرا شبکه اینترنت در همه جا در دسترس نبود و نیست.
داشت ناامید می شد که ناگهان به فکر فلزیاب و میدان مغناطیسی ساختمان افتاد. او دریافت که روی تقریبا تمامی تلفن های هوشمند قطب نما و مغناطیس سنج وجود دارد. اگر می توانست به گونه ای میدان مغناطیسی موجود در هر ساختمان را با تلفن هوشمند شناسایی کند آن وقت به کمک قطب نما و شتاب سنج تلفن، جهت و سرعت حرکت شخص در فضای بسته در لحظه به دست می آمد. عملکردی مانند حیوانات که در خشکی و دریا مسیر خود را از روی مغناطیس زمین بدون هیچ کمکی پیدا می کنند. پس از کلی آزمایش سرانجام توانست با تلفن هوشمند بدون هیچ ارتباطی ـ اینترنت و جی.پی.اس ـ مسیریابی کند؛ در حقیقت برای مشکل دوم راه حل را پیدا کرد، اما همچنان مورد اول ـ نقشه برداری محیط بسته ـ یک مساله پیچیده باقی ماند. از چند نفر از دوستانش کمک گرفت و سرانجام به این نتیجه رسید از قدرت جمع سپاری کمک بگیرد، آنگونه که نقشه کشی را به دست کاربر بسپارند تا به سرعت و بدون محدودیت این کار در اقصی نقاط دنیا توسط افراد داوطلب تکمیل شود.اما برای دست یافتن به مقصود باید از روشی استفاده می کرد که انجام دادن آن برای کاربر عادی هم آسان باشد. در نهایت تصمیم گرفت از برنامه ای مخصوص استفاده کند تا هر کاربری بتواند آن را روی تلفن هوشمندش نصب کند.
با این برنامه، کاربر یک صفحه خالی را روی تلفن باز می کند و پس از آن شروع به راه رفتن در مسیر های موجود در یک طبقه از ساختمان برای مثال فروشگاه زنجیره ای می کند.فرد در هر نقطه ای که مجبور به تغییر مسیر است باید صفحه تلفن را لمس کند تا آن نقطه توسط دستگاه شناسایی و علامت گذاری شود. پس از تکمیل این مرحله که تقریبا دو ساعت برای یک فروشگاه بزرگ زمان می برد، با آپلود تصویر به دست آمده روی سرور، رایانه مرکزی به کمک نقاط تغییر مسیر و ایست، موانع و دیوارها را تشخیص می دهد و نقشه آن مکان را ترسیم می کند. پس از تکمیل فرآیند، نقشه آن مکان مورد نظر در سرورهای IndoorAtlas قرار می گیرد وکاربرهای دیگر می توانند پیش از ورود به آن محیط نقشه را دانلود کنند و در زمان خرید بدون نگرانی از گم کردن مسیر با تلفن خود راه را بیابند. برای نقشه کشی و مکان یابی روی نقشه به دستگاه جانبی و استفاده از اینترنت نیاز نیست و می توان به صورت آفلاین مسیریابی کرد. به این ترتیب نیاز نداشتن به تشکیل زیرساخت جدید و صرف هزینه اضافی عاملی است که ایده جان را به محصولی خواستنی تبدیل کرده است. به غیر از استفاده مسیریابی، این نقشه ها کاربردهای دیگری هم دارند، برای مثال هنگام آتش سوزی در یک ساختمان بزرگ می توان به سرعت متوجه تمامی راه های فرار شد و با دقت و شتاب بیشترعملیات امداد و نجات را انجام داد. به غیر از این نقشه های درون ساختمانی بشدت به درد توریست هایی می خورد که برای نخستین بار قصد بازدید از یک موزه را به عنوان نمونه دارند. برای درآمدزایی جان قصد دارد وقتی ایده اش به یک محصول بی عیب و نقص تبدیل شد از گوشه گوشه نقشه هایش پول در بیاورد. برای مثال هر شرکتی در نقشه یک فروشگاه بزرگ می تواند نام محصولش را در مکانی که جنس هایش به صورت حقیقی در آنجا وجود دارند بگذارد تا مشتری سراغ آن برود.
آینده
اکنون جان شرکتی با ۹ نفر کارمند دارد که همگی با تخصص و سابقه ای آکادمیک مشغول فعالیت هستند. او قصد دارد به کمک ایده اش کاری کند تا در آینده سایتی جامع همچون گوگل مپس از نقشه درون ساختمان های بزرگ سراسر دنیا به وجود آید. اگرچه سیستم مسیریابی فضای بسته سیستم پیچیده ای دارد، اما جان ایده اش را از یک اتفاق ساده به دست آورد و معتقد است پیچیده ترین کارها را می توان بسادگی انجام داد.
